Konaklar Mahallesi (Makrevis Köyü)'nde bulunan ve Tarakçıoğlu Hurşit Ağa tarafından yaptırılmıştır.
Çamlıhemşin ilçesinin Konaklar Mahallesi'nden (Makrevis Köyü) olan ailenin bugünkü soyadları Tarakçı olup, Moskova, Yalta ve Tahran şehirlerinde ticari faaliyetlerde bulunmuşlardır. Tarakçı ailesinin reisi olarak Moskova'ya gidip fırıncılık yapan Hurşit Tarakçı'dan sonra İsmail ve Yunus Tarakçı gibi Tevfik ve Mehmet Ali kardeşler de ailenin yurt dışı gurbetçilerindendir. Ayrıca pek çok Hemşinli ailede olduğu gibi, bu aileden de Rusya doğumlu iki oğlu olan Hüsnü Tarakçı'dan Rus İhtilâli sonrasında bir daha haber alınamamıştır. Moskova'dan ayrılarak güneye, Karadeniz sahil şeridi üzerindeki Yalta'da baba mesleği fırıncılıktan pastacılığa doğru bir geçiş yaparak Vatan Pastanesi'ni açan aile, Rusya'nın ileri gelen kişilerinin bulunduğu bu yörede gelen talepler doğrultusunda adını Kırım'daki Dilber şehrinden alan Dilber Pastanesi'ni faaliyete geçirirler. 1928 yılına kadar yurt dışı gurbet macerasını sürdüren aile, 1917 Rus İhtilâli nedeniyle mallara el konulacağı anlaşılınca Türkiye'ye dönmenin yollarını aramışlardır. İsmail Tarakçı büyük zorluklardan sonra Rusya'dan ayrılmış, Samsun'a yerleşerek Ulus Pastanesi'ni açmıştır. İsmail Tarakçı daha sonra yanına gelen kardeşi Mehmet Ali Tarakçı'ya işi bırakarak Çamlıhemşin'e dönmüştür. Tevfik Tarakçı, Mehmet Ali Tarakçı ile bir süre çalıştıktan sonra Sümer Pastanesi'ni açmıştır. 1952 yılında Ankara'dan Samsun'a ailesiyle birlikte gelen Ortan Köyü Gülapoğlu Ailesi'nden Halil Atakcan Ulus Pastanesi'ne gelip gider. Bu yıllarda çocuk yaşta olan Halil Atakcan'ın oğlu Ünal Atakcan'ın bu pastane ile ilgili izlenimlerini kendi ağzından dinleyelim: "Samsun'da, Atatürk heykelinin önündeki caddede Kefeli Apartmanı'ndan istasyon yönüne doğru giderken sağ ilerde köşede Ulus Pastanesi vardı. Halen bu pastanenin olduğu yerdeki apartmanın ismi yine Ulus ama Ulus Pastanesi'nin yeri ikiye bölünmüş, köşede şimdi bir pideci var. Ulus Pastanesi'nde; palmiye ağaçları, masalarda bembeyaz kolalı saten örtüler, aynı şekilde peçeteler bulunurdu. Mutad içecek sütlü kakao veya sütlü kahve idi. Mehmet Ali Tarakçı'ya bakan Maria isimli Rus Hanım onunla Rusya'dan gelmiş ve pastaneyi çekip çevirdiği gibi Mehmet Ali Bey ile de bizzat ilgilenirdi. Babam, babası Gülapoğlu Şerif Efendi'nin, Rusya'da bir zaman Tarakçılar ile beraber çalıştığını söylerdi. Pastane temizlik ve düzeni ile bambaşka idi, Mehmet Ali Tarakçı'nın Ulus Pastanesi, heykele daha yakın tarafta olan kardeşi Tevfik Tarakçı'nın Sümer Pastanesi'nden bile çok farklı idi." İsmail Tarakçı, Mehmet Ali Tarakçı, Tevfik Tarakçı ve Hüsnü Tarakçı ile ilgili bu bilgilere yer verdikten sonra gelelim Yunus Tarakçı ile ilgili bilgilere. Yunus Tarakçı ve ailesinin gurbet hikâyesine ise Jak Deleon'un "Beyoğlu'nda Beyaz Ruslar" adlı kitabının 150 ve 151. sayfalarında rastlanmaktadır. Yunus Tarakçı'nın hikâyesine "Nikolai Timçenko ve Prokfy Slita" başlıklı yazıda şu şekilde yer verilmiştir: "Nikolai Gheorghievich Timchenko, 26 Nisan 1897 tarihinde Ukranya'nın Kharkhov kentinde doğdu. Babası Gheorghi Timchenko annesi Maria Kusterskaya'ydı. Çaykovskiy'nin de okuduğu Saint Petersburg İmparatorluk Hukuk Okulu mezunu olan Nikolai Timchenko, Çar Nikola'nın ordusunda üsteğmen rütbesiyle görev yapmıştı. 1920 yılında İstanbul'a geldi. Soylu ailesinin yıkılışı, parçalanan düzen ve zorunlu göç anıları bugün İstanbul'da yaşayan en yaşlı Beyaz Rus'un hatırlamak istemediği anlar. Feodosia limanından bir yük gemisiyle İstanbul'a vardığında 23 yaşındaydı. 1920 - 26 yılları arasında şoförlük dahil birçok işe girip çıktığını anlatıyor. Fransızca ve Almanca'yı çok iyi bildiği için mektupla öğrenim yoluyla Paris'teki "İnstitut Normal Electrotechnique"ten elektrik mühendisliği diploması alıyor. 1934 yılında Elektrik Mühendisleri Odası'na kayıt olan Timchenko (kayıt no: 207), aynı yıl Türk Anonim Elektrik Şirketi'ne girdi. Metro Han, Tünel Meydanı, Beyoğlu adresindeki şirkette bir yıl çalıştı. Hatırladığı kadarıyla, şirketin Péra 692 olan telefon numarası, sonradan 44800 olarak değişmişti. 1935 - 1941 yılları arasında Siemens şirketinin İstanbul temsilciliğini yaptı Nikolai Timchenko. 1936 yılında Türk uyruğuna geçerek soyadını Timçenko olarak yazmaya başladı. Temsilcilik "Alman Harbi" nedeniyle kapatılınca, 1949 yılına kadar proje mühendisi ve danışman olarak serbestçe çalıştı. 1949'da "Mühendis Nikolai Timçenko ve Mühendis Miltiades Kollektif Şirketi" kuruldu. Fransız ve Alman firmalarının temsilciliklerini yapan şirketten 1977 yılında ayrıldı Nikolai Timçenko ve Simtat Anonim Şirketi'ne girdi. 93 yaşına karşın son derece enerjik bir yapıya sahip olan Timçenko, bugün Simtat'ın yönetim kurulu üyesi. Simtat, elektronik aygıtlar üreten en büyük kuruluşlardan biri olan Alman Klöckner - Moeller şirketinin Türkiye temsilcisi. 1963'ten günümüze (Beyaz Ruslar'ın 1954 yılında kurduğu) P.A.E Fukaraperver Derneği'nin Yönetim Kurulu Başkanı Nikolai Timçenko iki evlilik yapmış. Bu konuda şunları anlatıyor: "İlk eşim Olga Durakovskaya'nın o zamanlar kundakta olan kızım Tatiana'nın izini Bolşevik Devrimi sırasında kaybettim. Büyük bir karmaşqa yaşanıyordu ve yüzbinlerce insan canını kurtarmak için uğraşıyordu. İkinci eşim Lena Leyla Tarakçı'yla İstanbul'da tanıştım ve 1969 yılında evlendik. Lena'nın babası 1920'lerin başlarında Rusya'ya giden Trabzonlu pastacı Yunus Tarakçı. Annesi Ukraynalı Praskovia Shevanova. Yalta'da evlendiler, Lena 1925 yılında orada doğdu ve II. Dünya Savaşı'ndan hemen önce Türkiye'ye döndüler. Kızım Tatiana'dan çok uzun yıllar sonra haber alabildim sonra da Rusya'ya gidip kendisiyle görüştüm. Mühendislik profesörü olmuş ve üniversitede ders vermiş. Şimdi emekli Ufa kentinde yaşıyor. 70 yaşlarında olmalı." Tarakçı ailesinin yurt içi gurbet macerasını yine Ankara Kızılay Necatibey Caddesi'nde ve Ostim'de şubeleri bulunan Meram Pastanesi sitesindeki bilgilerden ve Turan Özyanık ile Op. Dr. Yusuf Işık'ın birlikte hazırlamış oldukları Pastra İhtilâli başlıklı yazıdan yola çıkarak sonlandıralım: "Babadan oğula geçen bu meslek için sıra artık III. Kuşağa gelmiştir. Dedelerinin fırıncılıkla başlayan iş hayatını artık babaları ve amcalarından öğreneceklerdi. Nitekim kısa bir süre içinde ticaret hayatının içinde buldular kendilerini. Daha sonra Besim Tarakçı Ankara'ya giderek Kartal Pastanesi'ni açmış ancak daha sonra hizmet serüvenine Musuri Lokantası'nı açarak bu alanda iş hayatına devam etmişti. 1948 (1939) yılında İbrahim Tarakçı Ankara'da Meram Pastanesi'ni açmış daha sonra yanına kardeşi Bülent Tarakçıyı'da alarak işine devam etmiştir. Burada uzun yıllar çalıştıktan sonra Bülent Tarakçı, kardeşi Günhan Tarakçı, Hüseyin ve Bekir Kutluyu da yanına alarak 1959 yılında Akay'da Funda Pastanesi'ni açtılar. Akay'da başlayan pastane serüvenine daha sonra Çankaya ve G.O.P şubeleri ile devam ettiler. 1984'te Ağabey Bülent Tarakçı'nın ölümü ile ortaklar arasında birtakım çözülmeler başlamış, ilk önce ortakları Kutlu kardeşlerden ayrılmış, belli bir süre sonrada kendi aralarında ayrılarak ticaret hayatlarını sürdürmeye devam etmişlerdir. Bülent Tarakçı'nın çocukları daha sonra Söğütözü AŞTİ'de de Funda Pastanesi'nin bir şubesini açtılar. Daha sonra pastacılığı günümüz şartlarına uygun yeniden düzenleyerek bir takım yeniliklere gittiler. İlk iş olarak Funda Pastaneleri'nin G.O.P Kuleli Sokak'taki şubesinin konseptini özüne bağlı kalmak kaydıyla değiştirdiler. Diğer taraftan düğün ve organizasyon işlerini yürüten bir şirket kurarak bu alandaki hizmetlerine halen devam etmektedirler. Böylece, Moskova'da Hurşit Ağa ile başlayan bu serüven, yıllar sonra torunlar tarafından yıkılmadan dimdik ayakta duran bir şekilde sürdürülmektedir. Ailenin diğer kolu ise Hülya restoran ve pastaneleri ile Çankaya Kebap işletmesini kurdu. Yine bu aileden İrfan Tarakçıoğlu Ankara Anıttepe Gençlik Caddesi'ndeki Bahar Pastanesi ile ticari faaliyetine devam etmektedir.
Bu bilgiler dışında ailenin yurt dışı gurbet macerası ile ilgili bilgilere Başbakanlık Osmanlı Arşivi belgelerinde de rastlayabilmek mümkündür.
